Kategori: Köşe Yazıları

Koyarlar koyarlar …..Cerrahpaşa mezunuyum, doktorum ama bir hastaneye ciğerimin yarısını koydum.

Yaklaşık 12 senden beri gerçek bilimselliğin olması gereken arenada, yani akademik arenadayım. Arenadayım diyorum çünkü, yıllardan beri nereden ne türlü darbeler gelecek diye ince bir stres halindeyim. Ama bu stres halinde olma insana garip bir dinamizm veriyor, genç kalıyorum.

Hem de ne gençlik, akademik kariyerimin taaa başındaki heyecan kalbimde, beynimde yaşıyor. Hani eyleme döküldü mü bütün bu heyecan, maalesef olmadı.

Batı medeniyetinde, bu heyecanı yaptığın çalışmalarla birleştirdiğinde en yüksek seviye akademik kariyerde çalışan bilimsel genç kalan bir insan oluverirsin. Yurdum şartlarında ise heyecan genci, kariyer yaşlısı olup kalıverirsin.

Şimdi unutalım her şeyi, tüm güzellikleri fotoğraf karelerine hapsedelim her gördüğümüz bizim olsun. Fotoğrafçılık öyle değişik bir sanat ki, ancak paylaşınca derinleşiyor, derinleştikçe güzelleşiyor. Tüm renklerin içinde hemhal olduğu, bütün duyguların katıksız paylaşıldığı sanat.

Bu sanatı tüm akademik kariyer düşünen, yaşayan herkese hissettirmek lazım. Paylaşmayı unutmadan yaşamayı başarabiliriz belki…

Dr.Abdullah GÜVENLİ

Samsun Halk Sağlığı Laboratuar Birim Sorumlusu 
Mikrobiyoloji PhD
Halk Sağlığı Müdürlüğü/SAMSUN

Gün geçmesin ki gençliğin, dünyanın, iklimin, insanların kötüye doğru gittiğini söyleyen yeni birileri daha ortaya çıkmasın. Sürekli bir şeylerin şikayet edilecek taraflarına odaklanan harika insanlar…

Sizler bu günlerde yazın etkisiyle de olacak gemilerin; karayı denizle aldatırken mavi suları ikiye bölmesini dokunmadan, görmeden,seslenmeden sessizce izleyen iskele insanları gibi geliyorsunuz. Bütün bu kötüye gidişatın ortasında acaba siz ne yapıyordunuz? Olaylar kısa sürede gerçekleşmediğine göre uyuyor muyduk acaba yoksa yeni mi uyandık? Bütün bu olayların temelinde televizyon seyircisi gibi mi kaldık ya da bu gidişatın bir parçası mıydık?

Çevremizde en ufak bir pisliğin olmasına bile izin vermezken… Bütün evreni kaplayın bu pisliğin oluşmasına istemeden de olsa susmak katkı sağlamak değil de nedir? Eğer çevremizde istemediğiniz dünyalar oluşuyorsa bunun temelinde bizim tembelliğimizin, ses çıkarmayışımızın, gemilerin gidişini seyretmemizin olduğunu kabul etmemiz gerekir. İskelede gemilerin gidişinden şikayet etmek yerine geminin dümeninde olmak veya olmaya çalışmak dünyayı, en azından kendimizi birazda olsa değiştirecektir.

Her dakikanızın hayatınızın en güzel zamanı olması dileğiyle…

Şeyhzade Bilgin

Sevgili Hastalarım

Bu sizlere bir açık mektuptur.

Polikliniğime geleceksiniz, dışarıda Uzman Doktor …….. yazmasına kanıp numara alacaksınız muayene olmak için. Muayene olurken “Dışarıda kadın ismi yazıyor ama beni muayene eden erkek, bu nasıl oluyor yahu?” diye düşünecek, ama o an çok da umursamayacaksınız bunu. Sonra benden her zamanki gibi gereksiz tetkikler isteyecek, internetten veya televizyondan duyduğunuz kulaktan dolma bilgileri kısıtlı zamanımı çalarak bana danışmaya çalışacaksınız. Sonunda elbet tartışma çıkacak aramızda…Ama siz bu tartışmanın sonunda kendinizi yenik düşmüş hissetmeyeceksiniz hiçbir zaman. SABİM diye bir şey var ne de olsa! Beni oraya şikayet edecek, bu şekilde öfkenizi dindirme olanağı bulacaksınız. Ama şikayet ederken bir an düşüneceksiniz: Şimdi poliklinikte beni muayene eden erkekti, dışarıda yazan isim ise kadın ismi. Ben kimi şikayet edeceğim?

İşte böyle bir ikilemde kalmaman için yazıyorum sana bu mektubu sevgili hastam. Muhtemelen hiç düşünmedin bunu ama; ben, yani şikayet etmeyi düşündüğün kişi, zorlu bir sınavdan geçerek eğitim almaya hak kazandığı üniversite veya eğitim araştırma hastanesinde, asistanlığı boyunca hiçbir zaman bir uzmanla beraber poliklinikte hasta bakmamıştır, bakmayacaktır da! Asistanlık döneminin daha üçüncü ayında poliklinikte tek başına hasta bakmaya zorlanmış, içinden çıkamadığı durumlarda ancak telefonla uzmanına veya hocasına danışmasına izin verilmiş, hatta fazla danıştığı zaman alttan alta alay edilmiş ya da azarlanmış bir zavallı şahsiyettir karşındaki. Klinikteki dört polikliniğe ikişer ikişer uzmanların ve hocaların adı yazılmış, ama o uzman ve hocalar asla “orada” olmamışlardır. Hatta ana polikliniğe kilometrelerce uzaklıktaki semt polikliniğine aynı uzmanın adı sanki ikisinde de hasta bakıyormuş gibi girilmiş, başhekimlik ve sağlık müdürlüğü buna göz yummuştur. Bir kişinin aynı anda iki yerde olması mümkün müdür oysa? Türkiye’de her şey mümkünmüş, asistan olunca ilk öğrendiğin şey bu oluyor sevgili hastam. Benimle en ufak çatışmanda, dışarıda 10 dakika beklediğin için veya kimbilir hangi sebeple beni hemencecik SABİM denen yere şikayet eden sen ise; ne hikmetse, sana yapılan bu “oyunu”, gözüne sokula sokula yapılan bu “üçkağıdı” şikayet etmeyi aklının ucundan bile geçirmezsin. Neden acaba? Bilinmez…

Bunları dile getirdiğimizde, bazı uzman abi ve ablalarımız hemen savunma pozisyonuna geçmekte ve “Zamanında biz de aynı yollardan geçtik, siz de geçeceksiniz”,”Poliklinikte hasta bakmadan eğitim alınmaz” gibi söylemlerde bulunabilmekteler. Onlar söylemeden ben sormak istiyorum onlara: Hayat, değişim demektir. Sizin geçtiğiniz yolların tıpatıp aynısından geçmemizi beklemeniz çocukluktan başka bir şey değildir. Dikkatinizi çekerim; poliklinikte hasta bakmayıp istirahat etmek değil amacım, sadece ve sadece uzman abi ve ablalarım eşliğinde, gerektiğinde onlara danışarak, “evrakta sahtecilik” yapmak zorunda bırakılmadan, onurumla bakmak istiyorum hastalarıma. Çok mu şey istiyorum? Ben bunların makul istekler olduğunu düşünüyorum. Takdir sizin.

Sana gelince sevgili hastam; uzun lafın kısası, beni şikayet etmeden önce bir kez daha düşünmeni ve benim de senin gibi “sistemin ve egemenlerin mağduru” olduğunu görmeni diliyorum. Son karar yine de senindir, her zaman saygı duyarım.

Sevgi ve saygılarımla…

Dr.Murat CANSEVER

663 no’lu KHK ile elinden hakları alınanlar için seslenmek istiyorum….

Sen ARAŞTIRMACI oldun dediler, suçun devlet için Yöneticilik yapmak dediler. Mağdur olacaksın artık mesleğine uygun kadron yok sen DOKTOR, MÜHENDİS değilsin diye hüküm verildi.

Herkese hakkını vermek lazım bu arada; yönetici olarak seçilen bir insan ölene kadar yönetici olmamalı, olamazda akıl mantık bunu getiriyor. Fakat kimsenin mağdur edilmesine de gerek yoktu, KİM OLURSA OLSUN buna hakkı da yoktu.

Her güç sabır ile zaman birleştirilerek sağlanır (Balzac). GÜÇ hepimizde, gücün ellerinde olduğunu düşünenler ise içimizde. Kim olduğumuzu unutmadan çalışalım adil olmanın hazzını hissedelim..

Saygı ve Sevgiyle

Dr. Abdullah GÜVENLİ

Dr.Abdurrahman Ersü’nün köşe yazısı

1948’ de yayınlanan İnsan Hakları Evrensel Bildirgesi’ nde “Sağlıklı Yaşam Hakkı” tanımlanmış ve devletlerin bu hakkı sağlamak için yapmaları gerekenler açıklanmıştır. Bu noktada akla şu sorular gelmekte: Sağlık gerçekten hak mıdır? Sağlık hakkı kavramının sağlık çalışanlarına uygulanan şiddette ya da sağlık sisteminde hastaya veya yakınlarına bağlı olarak gelişen aksaklıklarda rolü var mıdır?

Sağlık hak değildir. Sağlığın ticarileştirildiği günümüzde bunu açıklamak için maalesef ancak ticarette kullanabileceğimiz bir terimi kullanmamız daha açıklayıcı olacaktır : “Sermaye”. Sağlık insanlara doğuştan itibaren verilmiş (ki maalesef her insana değil) bir sermayedir. Bu sermayeyi nasıl koruyacağı ve geliştireceği ya da nasıl harcayacağı kısmen insanın tasarrufundadır.

Devletlerin ve hekimlerin görevi ise bu noktada bu sermayeyi yanlış değerlendiren ya da elinde olmayan sebeplerle bu sermayeyi kaybetmiş insanlara çözüm yolları bulmak dahası bu kayıp gerçekleşmeden önce insanlara sağlıklarını koruyacakları ortamlar sağlamak; bu konudaki bilinç düzeylerini geliştirmektir. Bu noktada sağlık hak değildir. Hak olan sağlıklı bir çevrede yaşamak, insanın sağlığını koruyabileceği koşullar sağlamak ve sağlık hizmetlerine ulaşabilmektir.

Peki, sağlık çalışanlarına uygulanan şiddette sağlığın hak olarak algılanmasının rolü olabilir mi? Hiç kimse zaten hakkı olan bir şeyi elde etmek için parasını, zamanını ve emeğini harcamak istemez. Kaldı ki sağlık hak olsa bile kişinin sağlığını sürekli korumasının yani bu haktan yoksun kalmayacağının garantisi yoktur. Ayrıca sağlığını yani hakkını kaybetmiş birinin ne kadar emek, zaman ve para harcasa da bu hakkı geri kazanmasının garantisi de verilemez.

Bu nedenle sağlığı hak olarak gören kişi sağlığını korumak ya da geri kazanmak için hastanede sıraya girmek, bunun için maddi fedakarlıklarda bulunmak ya da bu amaçla hekimin önerilerine uymak (diyet, ilaç v.b.) istemez. Hekimin kazandığı paranın “haram” olarak görülmesinin de altında bu yatar.

Çünkü kişi daha düne kadar sağlıklıydı ve zaten de böyle olması gerekiyordu. Bu noktada kendisinden bu fedakarlıkları isteyen devlete ya da sağlık çalışanlarına öfke duyması kaçınılmazdır. İlkel insanın da öfkesini şiddet eğilimi olarak dışa vurması da kaçınılmazdır. Bu noktada “sağlık haktır” yerine insanların sorumluluklarını vurgulayan başka bir slogan üzerine düşünülmeli midir? Herkese sağlıklı günler… 

Şeyhzade Bilgin’in Köşe Yazısı

Hayatımızda birbirine benzetebileceğimiz 2 nesne; kendisini okul eğitimi ile yeterli gören yeni mezun ve matruşka bebekler… 

Toplum ve iş hayatının içinde, yoğrulmamış teoriden yoksun geçiren hocaların desteğiyle olsa gerek büyük bir kitle, üniversite sonrası sert kağıda basılmış diplomasının kendisinin iş bulma konusunda yeterli olacağı görüşünde…Kısmen buna katılabiliriz. Ancak bulduğunuz işin istediğiniz iş olmayacağı yüksek bir ihtimaldir. Birde bölümüne güvenip kesin devlet memuru(kendi tabiriyle) olacağını düşünüp kendisini geliştirmeyen, hayat amacını biran önce okulu bitirmek, evlenmek, ev almak, araba almak gibi olgulara endeksleyip kendilerinden öncekiler gibi unutulup giden bir ordunun içersinde kendilerine yer tutup ne çevresine ne topluma katkı sağlamayı düşünmeyenler de var ki umarım istedikleri yerde olurlar.. 

Evet, herşey hayal gibi. Öncesinde bitmesi için uzun soluklu beklenen eğitim serüveni ve belirlediğiniz bir iş yoksa toplumun size dayattığı başka bir kariyer… 

Ne kadar ucuz değil mi insan  hayatı… 

Yaptığınız iş seçimi sonrasında zamanınızın %50 sinden fazlasını seçtiğinizi iş alanında geçireceğinizi göz önüne aldığımızda ve her 10 kişiden 7’si kendi alanı dışında çalışıyorken sanırım iş dünyasında kendi işinizi seçmek ve yaşam standartlarınıza uygun çalışmak için sadece diplomanıza güvenmek pek mantıklı bir seçim olmayacaktır… 

Mezun olduktan sonra dağıtılan cvler ardından zamanla azalan hayaller ve ücret hanesi. Daha kendisine sektör bile seçmemiş belki de meslek bile daha da küçülen rekabetin içinde, kabuğundan olmazsa olmazından taviz veren, kendisini küçülten devler arasında bir matruşka bebeği. Alanında uzmanlaşamamış dumanı burnunda yeni mezun, bir anda dalgalı bir göle atılan kağıttan bir gemi… 

Kendinimizden taviz vermemek için alanımızdan ve hedeflerimizden taviz vermememiz gerekir. Diplomanıza güvenmek yerine; kendisini alanında geliştirmiş, hedeflerini belirlemiş ve bu hedefini samimi bir istekle isteyen ve en nihayetinde gelişime inancı ve gayretiyle güvenilebilecek birisi olduğunuzda gerçek başarı istediğiniz her şeyi beraberinde getirecektir…

Şeyhzade Bilgin

Stj.Dr. Metin Yeşiltepe’nin Köşe Yazısı

Bir Başbakanımız var. Koşturup duruyor 1 günde 2 ülkeye gittiği oluyor yetişmeye çalışıyor her yere, konuşulan her konuya. Hatta sık sık da konuyu da değiştiriyor sıkılınca. Örneğin; Uludere konuşulmayacak diyor ama sonra unutuyor kendi konuşuyor. Hani otobüste yaşlı  bir amca yanınıza denk gelir de her moladan sonra size nereye gittiğinizi sorar ya öyle işte.

Sahi ya otobüs demişken ne çok duble yol yapıldı. Sağolsun bakanımız çok çalıştı, sıcak asfaltla ördü anayurdu dört baştan. Van’da deprem olunca da tüm halk uyudu sıcacık asfaltın üstünde. Ohh mis gibi! Hatta burası saray gibiymiş diyen bakan bile vardı.  Dile kolay 61 hükümet, ne çok bakan gördü bu ülke. Ama hiç düşünen görmedi !  Düşünmeden konuştu herkes. Ağzına geleni söyledi.  Dinleyenler de düşünmedi. Ya karşı çıktı çok sert ya da destek oldu bağnazca. Kızdık biz de birilerine; yine düşünmeden “aslında bırakıp gideceksin” dedik işini, ülkeni, evini, eşini…

Ama artık yeter!  Artık düşünme zamanı!  “Bakan”  bizi iyi edemez, konuşan bizi iyi edemez; ama düşünen, düşündüğünü yapan herşeyi değiştirebilir. Artık sadece şikayet edip bağırmak yetmez! Düşünmek gerek. Düşünüp işine, ülkene  ne katabileceğini bulman ve yapman gerek. Belki defalarca deneyip başaramayacaksın ama devam et.  Dünya tarih boyunca hep kötü zamanlar da gördü. Ve bu kötü zamanlardan hep iyiler hazır olduğunda çıktı. O yüzden umutsuzluğa kapılmadan düşünmek, yapmak gerek.

           Victor Hugo’nun dediği gibi, “Gecenin en karanlık anı şafak sökmeden az öncedir.” 

Metin Yeşiltepe